Τώρα χρέος και ευθύνη μας είναι να προχωρήσουμε όλοι μαζί με συναίνεση, ομοψυχία και αποφασιστικότητα για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Είναι όρος βασικός για την επιτυχία της εθνικής διαπραγμάτευσης. Και σ’ αυτή την ενότητα χωρούν όλοι μέσα: οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις. Χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση, έστω και μέσα από κυβερνήσεις συνασπισμού. Μία κυβέρνηση εθνικής αναγέννησης.
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους ότι η επίλυση του προβλήματος της χώρας μας θα είναι επώδυνη και θα απαιτήσει θυσίες από όλους. Θυσίες, όμως, όχι εξ επιβολής της πλουτοκρατικής και κατεστημένης κυρίαρχης τάξης πάνω στις μη προνομιούχες κοινωνικές τάξεις της χώρας μας. Αλλά θυσίες πάνω στη βάση της προοδευτικής επιβάρυνσης, με τις κυρίαρχες τάξεις να πληρώνουν το μέγιστο του τιμήματος της κρίσης. Απαιτούνται, ακόμη, μακροχρόνιες προσπάθειες και πραγματική εθνική διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης. Οι συμφωνίες και συμβάσεις πρέπει να είναι εθνικές και να διέπονται από τους Ελληνικούς νόμους και το Σύνταγμα.
Έχουμε ανάγκη για μια ηγεσία που να μας αντιπροσωπεύει με τιμή και περηφάνια, όχι με a priori διάθεση συμβιβασμού των πραγμάτων. Που να μην τρομάζει μπροστά στην ευθύνη, να ανταποκρίνεται γνήσια στις προσδοκίες, που να αρνείται τον συμβιβασμό και την συναλλαγή, να υπολογίζει τον άνθρωπο.
Σήμερα, μέσα στο βάθος της κρίσης χρειάζεται να σπάσουν οι αλυσίδες που μας δημιούργησαν μια νοοτροπία εξάρτησης. Όχι επαιτώντας, αλλά με πίστη στις δικές μας δυνατότητες και στις δικές μας ικανότητες, ατομικές όσο και συλλογικές.
Για την έξοδο από την κρίση χρειαζόμαστε πρώτιστα νέες αντιλήψεις για να κατανοήσουμε τη σημερινή πραγματικότητα. Το όλο ζήτημα του τι να κάνουμε με το χρέος, τα δημοσιονομικά αδιέξοδα, την πιστωτική ασφυξία, το πέταγμα έξω από την οικονομική ύφεση και στασιμότητα, τον τραπεζικό τομέα, το κρατικό-χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα και την ισχύ των δικαιωμάτων της ατομικής ιδιοκτησίας, δεν μπορεί να προσεγγιστεί χωρίς να εξέλθουμε από τα στενά πλαίσια της συμβατικής σκέψης. Για να συμβεί αυτό, απαιτείται μια επανάσταση στη σκέψη, στα πανεπιστήμια, τα μέσα ενημέρωσης και την κυβέρνηση, καθώς και μέσα στα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Γιατί αποτελεί τραγική αντίφαση να ζητάς από τις ίδιες τις τράπεζες, το ίδιο πολιτικό προσωπικό, που προκάλεσαν την κρίση, να συμμαζέψουν το χάος με τα ίδια ακριβώς εργαλεία που χρησιμοποίησαν για να το προκαλέσουν.